Günümüzde büyük bir çoğunluk doğumun ağrısız olamayacağına inanıyor. Peki bu inanç ne zaman başladı? Doğum hep ağrılı mıydı yoksa ağrı kavramı yüzyıllar içinde yavaş yavaş mı oluştu?

 Günümüze gelene kadar doğumun neden bu kadar ağrılı olduğunu anlamak için doğumun tarihine bakmamız gerekiyor. Helen Wessel yazdığı Doğal Doğumun Coşkusu - isimli kitabında doğum ve dinin aile düzenleri üzerindeki etkilerini anlatırken M.Ö.3000 yıllarına kadar gittiğimizde komplikasyon olmadığı sürece kadınların doğal ve çok az bir rahatsızlıkla doğumlarını yaptığını anlatıyor. O dönemlerden yüzyılın başına kadar geçen bu sürede annelik kutsanır, anneler toplumda korunurdu. Bebeğin oluşumu hakkında yeterli bilgiler yokken kadınların istemleri sonucu hamile kaldıklarına inanılırdı. Bu yüzden bir kadın doğum yaptığında tapınaklarda toplanılır, doğum ve anne kutsanırdı. Doğumda ağrı ve komplikasyonlar akla bile gelmez, doğumun ve bebeğin kutsallığı yaşanırdı. Doğum yapacak kadınlar bölgenin bilge kadınları tarafından şefkat ve güvenle yönlendirilirlerdi. Kadınlar hayat veren ve iyileştirenlerdi. Erkekler yiyecek bulur,ağır işleri yaparlardı. Görevleri farklıydı ama eşittiler.

Tıp eğitiminin ilk yazılı belgelerine doğru baktığımızda Hipokrat ve Aristoteles'in yazılarında da

Sevgili Anneler;

Hepinize kucak dolusu sevgilerle merhaba… Bizleri aynı noktada buluşturan hayatımızın heyecan dolu, en haraketli minik varlıklarına da en içten öpücükler…

Ben annelik yolculuğuma bundan 3,5 sene önce başladım.

Doğum anı ve doğumdan sonraki ilk birkaç saat bebek-anne bağının kurulması açısından kritik saatlerdir. Hiçbir müdahale veya ilaç etkisi altında kalınmadan yapılan doğumlarda anne ve bebeğin karşılıklı salgıladığı hormonlar bu ilk aşkın kurulmasında hayati rol alırlar. Bu ilk aşk dolu sevgi bağının kurulabilmesi için doğal olarak doğan bu bebeklerin annelerinden uzaklaştırılmak yerine kordonu bile kesilmeden anne kucağı ile buluşturulması gerekir. Bu sayede doğumda bebekler üzerinde oluşabilecek psikolojik travmalar hiç yaşanmaz, bebek kendini güvende hisseder, sevildiğini hisseder.

Bu ilk dakikalarda anne-bebek bağının en kısa sürede kurulması artık tartışma olmaktan çıkmış insancıl ve bebeğe saygılı doğumun vazgeçilmez bir gerçeği olmuştur. Peki gerçekler bu kadar önümüzde olduğu halde
biz doktor ve ebeler doğum anına ve bebeğin doğumda yaşadıklarına ne kadar saygılıyız ?

Ülkemizde yapılan standart bir doğum anında bebeklerimizin yaşadıklarına bir bakalım..
Doğum odasında bir kargaşa, bir koşturmaca, bir gürültü hakimdir.
Doğum yapmak üzere olan kadına enerjisinin büyük kısmını açılma döneminde dikkatsizce harcadığından yorgundur.
Gebemize sürekli neler yapması gerekiği yüksek sesle anlatılmaktadır. Zaten panik bir halde olan gebemiz bu anlatılanların çoğunu duyamaz bile, tek yapmak istediği biran önce doğurup bu gerginlikten kurtulmaktır. (aslında farkında olmadan bebekten kurtulmaya çalışmaktadır.)
Bir de bizlerin daha çok ıkınması için dikkatsizce sarf ettiği "çabuk ıkın, bebeğin zor durumda, yoksa ölür.."gibi cümleler onun tedirginliğini ve başarısız olma ve bebeğini kaybetme duygularını arttırır.
Bu olumsuz şartlar altında bebeğimiz bir şekilde başını çıkarır...

Hamile yogası sırasında baba adayı neler yapabilir? Çok şey. En başta herşeyi anneyle beraber yapabilir bence. Onunla aynı anda nefesini ayarlar. Bunu ona da hissettirir. Bağdaş kurunca sırtını sırtına dayayarak destek olur ki bu özellikle meditatif duruşlarda manen de büyük destek hissettirir anneye.

Duruşlarda destek olabilir, yoga sırasında olabilecek kasılma ve kramplarda , kasılan yere hafif ve şefkatli temaslarla, asla ovalayıp, hırpalamadan masaj yapabilir.

Nefesleri, doğum nefeslerini özellikle onunla el ele aynı anda çalışabilir. Kadın doğum başladığında ne olursa olsun panikleyebilecektir. Kasılma sırasında elini tutup, ona bakarak, onunla beraber nefesi üfleyip, kasılmanın dagılmasına kadar acıyı daha az hissedilir hale getirmeye çalışan bir eş ,  kadının hayatı boyunca unutamayacağı bir şeydir.

Kasılma  basladığında omurganın 2 yanı boyunca dogru masajı yapabilir.. Bunları ancak hamilelik döneminde pratiklerle geliştirebilir. Teorik olarak ögrenmek tek başına işe yaramaz, çünkü doğum başladığında erkek daha fazla panikleyebilmektedir. Oysa pratik sayısı arttıkça, baba da daha kontrollü olabilir, ve kadına  telaşlandığında güven verici , destekleyici bir pozisyonda hakim olabilir.

Hamilelik boyunca , kadının bedeninde gereken kasların esnekliği ve kontrolü için, onunla beraber egzersiz yapabilir ve hatta hareketin içinde de olabilir babalar..

Prof. Dr. Türkel Minibaş, sevgili eşim Alican' ın biricik Türkel ablası, gurur duyulan, akıllı, başarılı bir aile dostu... Ben sadece Türkel abla olarak biliyorum elbette. Eşim ise doğduğundan beri... En özel aile anılarında Türkel ablanın yeri eşim için oldukça farklı. Ailenin başarılarıyla göz dolduran çalışkan genç hanımı. Anlatılanların bende ilk uyandırdığı intiba, hayata gelişindeki misyonunu bilen bir özgüvenle adım atan kişilikte olduğu... Hastalığının bu denli ilerledikten sonra öğrenilmesi ve öğrenildiği anda da midesinin tamamının alınmasının gerekliliği, aslında onun ne kadar sorumluluk sahibi olduğunun da kanıtı... ve kendi ihtiyaclarından önce hep sorumluluk edindiği işlerinin peşinden koşmasının tabii. Çünkü hep şikayetleri olduğu anda bile, işlerine verdiği değer nedeniyle "yarın" a ertelenen doktor muayeneleri olmuş olmalı...

Çünkü onun "iş" diye bellediği herşey, daha çok daha çok ve daha çok para kazanmanın uğrunda yapılan çalışmalar değil, onun "iş" diye edindiği herşey, öğretmek için daha çok öğrenmek üzerine, daha çok kadının elinden tutabilmek üzerine, daha çağdaş bir yaşam üzerine, daha eğitimli bir nesil üzerine, daha fazla bilgi akıtabilmek üzerine, daha çok yararlı olabilmek üzerine inşa edilmiş bir kavram . O yüzden de sağlığını bunca zaman bu aşamalara gelene dek ihmal edişinde bile asaleti sezilebiliyor.

Baba olmanın duygularını sizlere anlatmayı düşünürken, kendi kızımla yaşadıklarım aklıma geldi.2000 yılında eşimin hamileliği döneminde yılda 1000 doğumun sorumluluğu aldığım Sürmene’de çalışıyordum. Tahmin edeceğiniz gibi çok yoğun geçen bir günün ardından hep eve yorgun geliyordum. O günleri düşündüğümde, hamilelik ile ilgili çok az anı hatırladığımı fark ediyorum. Birçok doğum uzmanı gibi muayenelerde bebeğe odaklanıyor, bir problem olup olmadığına bakıyordum. Hamilelik döneminde eşimin yaşadığı değişimler gözümden kaçıyordu.

Kızım doğduktan sonra da uzun süre adapte olamadım. Sadece annesine ihtiyacı varmış gibi geliyordu. Ara sıra onunla ilgilenmek beni yeterince tatmin ediyordu. Ancak eşim aynı fikirde değildi.

Diş gerçekten zormuş, en azından bizim için.. Alp yine geceleri ayaklarda. Çok ağlıyor. Dün gece saat 22:00'de bağırarak uyandı. İnanılmaz bir bağırma, hiç ama hiç duymamıştık böyle birşey. Bildiğimiz yolları uyguladık: Önce soğuk birşey verdik, olmadı. Dişine jel sürdük, o da olmadı. Parasetamol verdik, yine olmadı. Doktoru aradım.