 Julia ve Cihan Dalyan'da yaşıyorlar. Beni web sayfamız aracılığı ile tanımışlar. İlk ilişkimiz de mailler aracılığı ile oldu. Tanışmaya geldiklerinde Julia daha o zamandan nasıl bir doğum istediğine karar vermişti bile. İlaç istemiyordu, mümkünse evde ve suda doğum yapmayı tercih ediyordu.
 Bu ilk buluşmamızda bazı ülkemiz gerçeklerini ona anlattım. Evde doğum için oturduğu yerde yardımcı olamayacağımı ama Marmaris'teki hastanemizde hayalindeki doğumu gerçekleştirmesi için onu destekleyeceğimi söyledim. Tatmin olmuş olmalı ki benimle birlikte yola devam etmeye karar verdiler.
 Marmaris'te düzenlediğimiz kursa annesi ile birlikte katıldılar.(eşi iş nedeni ile gelememişti.) Psikodramanın da kullanıldığı harika bir kurs olmuştu. Julia artık kendisine çok daha fazla güveniyordu ve ne yapacağını biliyordu. Annesi Türkçe bilmemesine rağmen kurstan çok etkilenmişti. Teşekkürünü gözleri ve sarılması ile çok güzel ifade etmişti.
 Kurs sonrası Julia'nın suda doğum isteği bir kat daha artmıştı. Ona elimden geleni yapacağımı söyledim. Hastane yönetimi ile konuştum. Odalardan birine doğum havuzunu geçici olarak kurma izni aldım. Havuzun örtülerinin getirilmesi ayrı bir sorundu ama onu da internet aracılığı ile hallettim. Hızlı posta ile doğuma yetişmesini amaçladım. Artık doğumu beklemekten başka bir şey kalmamıştı.
 Bebeğin beklenen doğum tarihi 16 Haziran 2010'du. Julia 8 Haziran Salı günü muayeneye geldi. Her şey yolundaydı. Bebek yaklaşık 3500 gram olarak hesaplandı. (Bu arada birçok meslektaşımın yaptığı gibi USG ile bebeğin kilogram tahminini doğumu yönlendirme amacı ile kullanmıyorum. Çok yanıltıcı olabiliyor. Ayrıca bebek kilolu bile olsa yine de doğumun başlamasını muhakkak bekliyorum.)
 Aynı günün akşamı beni aradılar. Julia çok az suyunun geldiğini söyledi. Panik bir durum olmadığını, sabaha kadar beklemesini ve sabah hala suları geliyorsa kontrole gelmelerini istedim. Gece 03:30'da aradıklarında artık doğumun başladığını söylediler. Dalgalar 5-7 dakika aralıklarla geliyordu. Hastaneye doğru yola çıkmışlardı bile.
 Hastanede sabah 06:30 da yapılan muayene sonucu 5 cm açıklık vardı ve her şey yolundaydı. Havuz kılıfları yetişmediğinden suda doğum şansı yoktu. Ama kılıf olsaydı bile suda doğum şansı yine olmayacaktı çünkü yarım saat sonraki muayenede tam açıklık olmuştu.
 Julia'yı doğumhaneye aldık. Adı doğumhane idi ama biz orayı sadece bir oda gibi kullanacaktık. Doğum masası sadece bir köşede duracaktı, gerekmedikçe kullanmayacaktık.
 Julia diz dirsek pozisyonunda çok daha rahat ediyordu. Hızlı ilerleyen doğumlarda anneler içgüdülerini izleyerek bu pozisyonu alıyorlar. İlk defa bir doğumumda anneye kesinlikle karışmama kararı almıştım. Ona ıkınmasını bile söylemeyecektim. Ikındırma ve yönlendirme olmayacaktı. Yapılan tüm çalışmalar yönlendirmeli ıkındırmanın aleyhineydi. Doğumda gerekli zaman anneye verilmeliydi.
 Bütün doğum yönetimini ona ve bebeğine bıraktım. Tek söylediğim şey doğum anında kontrollü olması ve aşırı ıkınmamasıydı.
 Julia çok güzel karın nefesleri ile bebeğini ilerletti. Işıklar her zaman yaptığımız gibi karartılmıştı. Gereksiz gürültü yoktu. Ve Julia sakin bir şekilde kontrol ederek bebeğinin doğumuna izin verdi. Bebeği yavaşça alarak bacaklarının arasından Julia'ya uzattım. Elleri ile uzanarak bebeğini aldı ve göğsüne yatırdı. Bu arada geriye doğru oturmasını sağladık ve arkadan destekleyerek ona rahat bir pozisyon sağladık. Yine aktif ve doğal bir doğumu izliyorduk. Anne ve bebeğinin kutsal buluşmasına tanık oluyorduk.
 Epizyotomi yapmamıştık. Son 1 yıldır gerekmedikçe ilk doğumlarda bile epizyotomiyi tercih etmiyorum. O korkulan derin yırtıklar hiç olmadı. Hele korkutulduğunuz parçalı makata dek yırtıklar asla karşımıza çıkmadı. Yurt dışında da tecrübeler bu yönde. Anne aşırı bir ıkınma için yönlendirilmediği sürece aşırı bir yırtık olmuyor. Julia'da da ufak bir yırtık oluştu ama sorunsuz şekilde estetik dikişle düzeldi.
 Bu doğumun asıl sürprizi bebeğin memeyi bulmak için yaptığı hareketlerdi. En son düzenlediğimiz ve İngiltere'den Janet Balaskas'ın katıldığı "Aktif Doğum" kursunda çok ilginç bir video seyretmiştik. Normal ve doğal yollarla doğan bebeklerin, yeterli süre verildiğinde aktif bir şekilde memeyi bulmak için elleri ve başı ile yaptığı hareketleri gösteriyordu. Bebek başını yeni doğduğu halde tutabiliyor, baş hareketleri ile memeyi arıyor, elleri ile memeye dokunarak ilerliyordu. Bu dokunuşlar annede süt salgısını arttıran ve rahmin küçülmesini sağlayan oksitosin hormonunun salgısını arttırıyordu. Epidural anestezi ile doğan bebeklerde ise memeyi bulmak için yapılan hareketler kısıtlıydı. Hatta bebek yön duygusunu kaybediyordu. Bebekler daha pasifti.
 Bu doğumda bunu gözlemlemek için anneyi uzun bir süre yataktan kaldırmadım. Julia zaten bebeğini anlamlı gözlerle izliyor ve onunla bağ kuruyordu. Bebek aynı filmdeki gibi o küçük elleri ile annesinin cildine tutunarak ilerledi. Ara ara başını kaldırıp anneye baktı. Doğum sırasında da kullandığı baş hareketleri ile memeyi buldu ve emmeye başladı. İnanılmaz bir tecrübeydi. Bebeklerin ne kadar büyük bir bilgiyle doğduklarının bir ispatıydı. Doğal bir doğumun mucizesiydi.
 Julia hayal ettiği gibi suda doğum yapamadı ama yapabileceği en doğal bir doğumla, tüm hormonları aktif çalışırken, anne ve bebeğine saygılı bir ortamda bebeği ile buluştu. İlaçsız, müdahalesiz bir doğumu yaşadı. Hastaneye girdikten 1 saat sonra bebeği ile kavuştu.
İkinci doğumunu evde ve suda yaptırma konusunda da sözümü aldı.
Dr.Hakan Çoker
09-Haziran-2010
